طعم خاطره

    می شه خسته از یک روز کاری پر مشغله در حالی که داری با یک خاطره ای که سر و ته طول مدتش در واقعیت بیست-سی ثانیه بیشتر نبوده وَر بری و در طول پنجاه کیلومتر راه،  یک جوری که ماشینت رو تا جایی که امکان داشته به منتهاالیه سمت راست چسبوندی و ته ته خط کم سرعت، آینه به آینه گاردریل داری می‌ری، خودت رو تو خاطره ات غرق کنی و در حالی که لبخند ملیح احمقانه ای رو لبات نقش بسته، مثل اینکه داری نشخوار می کنی اون خاطره رو هی از اول به آخر و از آخر به اول و از وسط به آخر و خلاصه هر حالتی که طبق قوانین ترکیب و فرمول " فاکتور یل" امکانش هست و از دبیرستان و دانشگاه یادت مونده تو ذهنت مرور کنی و سعی کنی بازهم مزه هر لحظه اش رو زیر زبون حافظه ات تازه کنی و دوباره و صدباره و هزار باره ازش لذت ببری و حسرت بخوری که کاش مسیر طولانی تر بود و تو می‌تونستی همچنان به عشقبازی با طعم شیرین خاطره ات ادامه بدی.