مدتی‌است که به شدت دچار"ضیق وقت" شده‌ام. لابد از وبلاگ نوشتن نیم‌بندم هم پیداست که دستم جای دیگر بند است. نه به آن شروع با شٌدت و حدٌت و روزی یکی دو پست، نه به این وضعیت هفته‌‌ای یک پست. تعجب می‌کنم از دوستانی که سالهاست به این فعالیت مشغولند و هنوز پشتکار روز اول را دارند، دمشان گرم!
اینکه همیشه آدم سوژه ای دم دستش باشد و وقت هم به قدر نیاز فراهم باشد، کمی غیر عملی به نظر می رسد، حداقل برای من که اینطور است.
به هر حال فعلاً که لِک‌و‌لِک‌کنان* در خدمت هستیم، ولی ظاهرا "کار هر بز..." نه ببخشید "کار هر کس نیست هر روز نوشتن".
*کاری را آهسته و به تأنی انجام دادن.
چی بگم والا !!!!
بودن مهم است نه چگونگی اش!